Pagpapalaganap ng Ebanghelyo sa Daan Patungong Emaus

Nang mawala ang kanyang paggalaw, paningin, pakikinig, boses, at maging ang pakiramdam ng pagpindot, ano ang nag-udyok sa batang babae na ito na ilarawan ang kanyang buhay bilang 'matamis?'  Ang munting Benedetta, sa edad na pito, ay sumulat sa kanyang talaarawan: “Ang uniberso ay kaakit-akit! Napakasarap mabuhay.” Ang matalino at masayang dalagang ito, sa kasamaang-palad, ay nagkasakit ng polio sa kanyang pagkabata, na naging sanhi ng kanyang katawan na pilay, ngunit walang makapipigil sa kanyang espiritu! Mahirap na Panahon na Gumulong Si Benedetta Bianchi Porro ay isinilang sa Forlì, Italy, noong 1936. Bilang isang tinedyer, nagsimula siyang mabingi, ngunit sa kabila nito, pumasok siya sa medikal na paaralan, kung saan siya ay nagtagumpay, kumukuha ng mga pagsusulit sa bibig sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga labi ng kanyang mga propesor. Siya ay nagkaroon ng matinding pagnanais na maging isang misyonero na doktor, ngunit pagkatapos ng limang taon ng pagsasanay sa medisina at isang taon na lamang bago matapos ang kanyang kurso, napilitan siyang tapusin ang kanyang pag-aaral dahil sa dumaraming sakit. Nasuri ni Benedetta ang kanyang sarili na may neurofibromatosis. Mayroong ilang mga pag-ulit ng malupit na sakit na ito, at sa kaso ni Benedetta, inatake nito ang mga sentro ng ugat ng kanyang katawan, na bumubuo ng mga tumor sa mga ito at unti-unting nagdulot ng ganap na pagkabingi, pagkabulag, at kalaunan, paralisis. Habang lumiliit ang mundo ni Benedetta, nagpakita siya ng pambihirang katapangan at kabanalan at binisita ng marami na humingi ng kanyang payo at pamamagitan. Nagawa niyang makipag-usap nang pipirmahan ng kanyang ina ang alpabetong Italyano sa kanyang kaliwang palad, isa sa ilang bahagi ng kanyang katawan na nanatiling gumagana. Ang kanyang ina ay maingat na pumipirma ng mga liham, mensahe, at Kasulatan sa palad ni Benedetta, at sinasagot ni Benedetta ang salita kahit na ang kanyang boses ay humina sa isang bulong. "Pupunta sila at pupunta sa mga grupo ng sampu at labinlimang," sabi ni Maria Grazia, isa sa pinakamalapit na confidante ni Benedetta. “Sa kanyang ina bilang tagapagsalin, nakipag-usap siya sa bawat isa. Tila nababasa niya ang aming mga kaluluwa nang napakalinaw, kahit na hindi niya kami naririnig o nakikita. Lagi kong aalalahanin siya nang nakaunat ang kanyang kamay na handang tanggapin ang Salita ng Diyos at ang kanyang mga kapatid.” (Beyond Silence, Life Diary Letters of Benedetta Bianchi Porro) Hindi dahil si Benedetta ay hindi kailanman nakaranas ng paghihirap o kahit na galit sa sakit na ito na nagnanakaw sa kanya ng kakayahang maging isang medikal na doktor, ngunit sa pagtanggap nito, siya ay naging isang doktor ng ibang uri, isang uri ng siruhano sa kaluluwa. Siya ay talagang isang espirituwal na doktor. Sa huli, si Benedetta ay hindi kukulangin sa isang manggagamot kaysa sa nais niyang maging. Ang kanyang buhay ay lumiit hanggang sa kanyang palad, ito ay hindi mas malaki kaysa sa isang punong-abala ng Komunyon—at gayon pa man, tulad ng isang Pinagpalang Tagapag-abot ng Komunyon, ito ay naging mas makapangyarihan kaysa sa inaakala niya. Imposibleng makaligtaan ang ugnayan sa pagitan ng buhay ni Benedetta at ni Hesus sa Banal na Sakramento na nakatago at maliit din, tahimik at kahit mahina, ngunit isang laging naroroon na kaibigan sa atin. Sa pagtatapos ng kanyang buhay, sumulat siya sa isang binata na nagdusa ng katulad: “Dahil ako ay bingi at bulag, ang mga bagay ay naging kumplikado para sa akin … Gayunpaman, sa aking Kalbaryo, hindi ako nawawalan ng pag-asa. Alam ko na sa dulo ng daan, naghihintay sa akin si Jesus. Una sa aking silyon, at ngayon sa aking higaan na aking tinutuluyan ngayon, natagpuan ko ang karunungan na higit kaysa sa tao—natuklasan ko na ang Diyos ay umiiral, na Siya ay pag-ibig, katapatan, kagalakan, katiyakan, hanggang sa katapusan ng mga panahon … Hindi madali ang mga araw ko. Mahirap sila. Ngunit matamis dahil si Hesus ay kasama ko, kasama ang aking mga pagdurusa, at binibigyan Niya ako ng Kanyang katamisan sa aking kalungkutan at liwanag sa dilim. Ngumiti siya sa akin at tinatanggap ang pakikipagtulungan ko." (Venerable Benedetta Biancho Porro, ni Dom Antoine Marie, OSB) Isang Nakakahimok na Paalala Namatay si Benedetta noong Enero 23, 1964. Siya ay 27 taong gulang. Siya ay pinarangalan noong Disyembre 23, 1993, ni Pope John Paul II at beatified noong Setyembre 14, 2019, ni Papa Francisco. Isa sa mga dakilang kaloob na hatid ng mga Banal sa Simbahan ay ang pagbibigay nila sa atin ng malinaw na larawan kung ano ang hitsura ng kabanalan, kahit na sa napakahirap na sitwasyon. Kailangan nating ‘makita ang ating sarili’ sa buhay ng mga Banal upang mapalakas ang ating sarili. Si Blessed Benedetta ay tunay na modelo ng kabanalan para sa ating panahon. Siya ay isang nakakahimok na paalala na kahit ang buhay na puno ng mabibigat na limitasyon ay maaaring maging isang makapangyarihang dahilan para sa pag-asa at pagbabalik-loob sa mundo at na alam at tinutupad ng Panginoon ang pinakamalalim na hangarin ng bawat puso, kadalasan sa nakakagulat na mga paraan. Isang Panalangin kay Pinagpalang Benedetta Mapalad na Benedetta, ang iyong mundo ay naging kasing liit ng hostiya. Ikaw ay hindi makagalaw, bingi, at bulag, ngunit ikaw ay isang makapangyarihang saksi sa pagmamahal ng Diyos at ng Mahal na Ina. Si Hesus sa Banal na Sakramento ay nakatago at maliit din, tahimik, hindi kumikibo, at kahit mahina—at makapangyarihan pa rin sa lahat, na laging naririto sa atin. Ipanalangin mo ako, Benedetta, na ako ay makikipagtulungan, tulad ng ginawa mo, kay Hesus, sa anumang paraan na nais Niyang gamitin ako. Nawa'y pagkalooban ako ng biyaya na pahintulutan ang Makapangyarihang Ama na magsalita sa pamamagitan ng aking kaliitan at kalungkutan, para sa ikaluluwalhati ng Diyos at sa kaligtasan ng mga kaluluwa. AMEN.

Ang Rebolusyong Mexican na nagsimula noong unang bahagi ng 1920s, ay humantong sa pag-uusig sa pamayanang Katoliko sa bansang iyon. Si Pedro de Jesus Maldonado-Lucero ay isang seminarista noong panahong iyon. Sa sandaling siya ay naging isang pari, sa kabila ng panganib, tumayo siya kasama ng kanyang mga tao. Inalagaan niya ang kanyang kawan sa panahon ng isang kakila-kilabot na epidemya, nagtatag ng mga bagong apostolikong grupo, muling nagtatag ng mga asosasyon, at nagpasiklab ng Eukaristikong kabanalan sa kanyang mga parokyano. Nang matuklasan ang kanyang mga gawaing pastoral, ipinatapon siya ng gobyerno, ngunit nakabalik siya at ipagpatuloy ang paglilingkod sa kanyang kawan, sa pagtatago. Isang araw, matapos marinig ang pag-amin ng mga mananampalataya, isang gang ng mga armadong lalaki ang humarang sa kanyang pinagtataguan. Nakuha ni Padre Maldonado ang isang relikaryo kasama ng mga Bentitado Ostiya  habang pilit siyang pinaalis. Pinilit siya ng mga lalaki na maglakad nang walang sapin sa buong bayan, habang sinusundan siya ng isang pulutong ng mga tapat. Hinawakan ng alkalde ng lungsod ang buhok ni Father Maldonado at kinaladkad siya patungo sa city hall. Siya ay natumba sa lupa, na nagresulta sa isang bali ng bungo na lumabas sa kanyang kaliwang mata. Nagawa niyang hawakan ang pyx hanggang sa oras na ito, ngunit ngayon ay nahulog ito sa kanyang mga kamay. Kinuha ng isa sa mga tulisan ang ilang mga Banal na Hukbo, at habang pilit niyang pinapasok ang mga host sa loob ng bibig ng pari, sumigaw siya: “Kumain na ito at tingnan kung maililigtas ka Niya ngayon.” Hindi alam ng sundalo na noong gabi lamang bago, noong Banal na Oras, nanalangin si Padre Maldonado na masayang ibigay niya ang kanyang buhay para wakasan ang pag-uusig ‘kung papayagan lamang siyang kumuha ng Komunyon bago siya mamatay.’ Iniwan siya ng mga tulisan para mamatay sa isang lawa ng kanyang sariling dugo. Nakita siya ng ilang lokal na kababaihan na humihinga pa at isinugod siya sa malapit na ospital. Si Padre Pedro Maldonado ay ipinanganak sa buhay na walang hanggan kinabukasan, sa ika-19 na anibersaryo ng kanyang ordinasyon bilang pari. Si Pope John Paul II ay nag-kanonisa sa Mexicanong pari na ito noong 2000.

Nang ayusin ni Andrea Acutis ang isang banal na paglalakbay sa Jerusalem, inakala niyang matutuwa ang kanyang anak. Si Carlo ay masigasig na nagpupunta sa araw-araw na Misa at dinarasal ang kanyang mga panalangin, kaya ang kanyang tugon ay naging kagulat-gulat: "Mas gusto kong manatili sa Milan ... Dahil si Hesus ay nananatili sa atin palagi, sa Benditadong Ostiya, ano ang kailangan upang maglakbay sa Jerusalem upang bisitahin ang mga lugar kung saan Siya nanirahan 2000 taon na ang nakalilipas, sa halip, ang mga tabernakulo ay dapat bisitahin nang may parehong debosyon!" Si Andrea ay tinamaan ng dakilang debosyon na itinatangi ng kanyang anak para sa Eukaristiya. Ipinanganak si Carlo noong 1991, ang taon na naimbento ang World Wide Web. Ang maliit na henyo ay lumakad noong siya ay apat na buwan pa lamang, at nagsimulang magbasa at magsulat sa edad na tatlo. Ang mundo ay tumingin sa kanyang talino at nangarap ng isang magandang kinabukasan ngunit ang Banal ay may iba't ibang mga plano. Pinagsama ang kanyang pagmamahal sa Eukaristiya at teknolohiya, iniwan niya sa mundo ang isang dakilang pamana ng isang talaan ng mga milagrong Eukaristiya mula sa buong mundo. Sinimulan niya ang koleksyon noong 2002 noong siya ay 11 taong gulang pa lamang at natapos ito isang taon bago siya sumakabilang-buhay dahil sa leukemia. Ang batang sobrang talion sa kompyuter na ito, sa murang edad, ay gumawa pa ng isang website (carloacutis.com), isang pangmatagalang rekord, kasama ang lahat ng nakolektang impormasyon. Ang Eukaristikong eksibisyon na kanyang pinasimunuan ay ginanap sa limang kontinente. Mula noon, maraming mga himala ang naiulat. Sa kanyang website, isinulat niya ang pangmatagalang misyon ng kanyang buhay sa Lupa: "Sa pagtanggap ng mas maraming Eukaristiya, mas lalo tayong magiging katulad ni Hesus, upang sa Mundong ito, magkaroon tayo ng paunang tikim ng Langit." Malapit nang maging Saint Carlo Acutis ang Italiano na tinedyer na taga disenyo at matalino sa kompyuter na ito. Malawakang kilala bilang unang sanlibong patron ng internet, patuloy na hinahatak ni Blessed Carlo ang milyun-milyong kabataan sa pag-ibig kay Hesus sa Eukaristiya.

T – Marami sa aking mga kaibigang Kristiyano ay nagdiriwang ng 'Komunyon' tuwing Linggo, at ipinagdidiinan nila na ang Yukaristikong pag-iral ni Kristo ay isang pambanalang paglalarawan lamang.  Ako’y naniniwala na si Kristo ay naroon sa Yukaristiya.  Ngunit mayroon bang paraan upang maipaliwanag ito sa kanila?  S – Ito'y talagang isang di-kapanipaniwalang paninindigan na sabihin na sa bawa’t misa, ang isang munting piraso ng tinapay at isang kalis ng alak ay nagiging ganap na laman at dugong Kusa ng Diyos.  Hindi isang paglalarawan o palatandaan, ngunit ito’y tunay na katawan, dugo, kaluluwa, at kabanalan ni Hesus.  Paano natin ito magagawang isang paninindigan?  Mayroong tatlong mga dahilan kung bakit natin pinaniniwalaan ito.  Una, si Hesukristo ay kusang sinabi ito.  Sa Ebanghelyo ni Juan, Kapitulo 6, sinabi ni Hesus:  “Tunay, tunay na sinasabi Ko sa inyo, maliban lamang na kakanin ninyo ang laman ng Anak ng Tao at iinumin ang Kanyang dugo, kayo ay walang buhay sa sarili ninyo.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay may buhay na walang hanggan, at ibabangon ko siya sa huling araw.  Pagka’t ang laman Ko ay tunay na kakanin at ang dugo Ko ay tunay na inumin.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay nananatili sa Akin at Ako sa kanya.”  Tuwing sinasabi ni Hesus, “Tunay, tunay na sinasabi Ko…”, ito’y isang tanda na ang Kanyang susunod na sasabihin ay may buong payak na kahulugan.  Bilang karagdagan, ginamit ni Hesus ang Grekong salitang trogon na ang pagsalin ay “kumain”—ngunit ang totoong kahulugan ay “ngumuya, ngumata, o himayin ng mga ngipin ng isang tao.”  Ito’y isang maliwanag na pandiwa na magagamit lamang nang santalagahan.  Mandin, bigyang-pansin ang ganting tugon ng Kanyang mga tagapakinig; sila’y nagsilayo.  Isinasaad sa Juan 6: “bilang kinauwian nitong [pangaral], marami sa Kanyang mga alagad ay bumalik sa kanilang dating kinagawiang pamumuhay at hindi na nagsiulit na samahan Siya.”Hinahabol ba Niya sila, sinasabing hindi nila naunawaan Siya?  Hindi, sila’y hinayaan Niyang lumisan--sapagka't Siya’y taimtim tungkol sa Kanyang pangaral na ang Yukaristiya ay ang Kanyang tunay na laman at dugo.  Ikalawa, naniniwala tayo dahil ang Simbahan ay palagi nang itinuro ito simula sa pinakamaagang mga araw.  Minsan kong tinanong ang isang pari kung bakit walang pagbanggit ng Yukaristiya sa Kredo na ating ihinahayag tuwing Linggo—at sumagot siya na ito’y dahil walang nakikipagtalo sa Kanyang Tunay na Pag-iral, kaya ito’y hindi kinakailangang bigyan ng pangkapunuang kahulugan!  Marami sa mga Ama ng Simbahan ang nagsulat tungkol sa Yukaristiya—bilang halimbawa, si San Justino Martir, nagsusulat sa loob ng ika-150 na Taon ng Panginoon, ay inilagda itong mga salita:  “Pagka’t  hindi bilang isang pangkaraniwang tinapay at pangkaraniwang inumin na tinatanggap natin ang mga ito; tayo’y napangaralan na ang pagkain na nabasbasan ng panalangin ng Kanyang diwa, at kung saan nagmumula ang kalusugan ng ating dugo at laman, ay ang laman at dugo ng yaong si Hesus na nagkatawamg-tao.”  Bawa’t Ama ng Simbahan ay sumasang-ayon—ang Yukaristiya ay totoong laman at dugo Niya.  Pinakahuli, ang ating pananampalataya ay napasisigla sa pamamagitan ng mga himala ng Yukaristiya sa kasaysayan ng Simbahan—mahigit na isang-daa't-limampung mga himalang natalà nang buong katiyakan.  Marahil ang pinakabantog ay ang naganap sa Lanciano, Italya sa loob ng ikawalong-daang mga taon, kung saan ang isang pari na pinag-alinlangan ang tunay na pag-iral ni Kristo ay nagulantang nang nagtagpuan niya ang Ostiya ay naging malinaw na laman, habang ang alak ay naging bilang malinaw na dugo.  Pagkaraa'y natuklasan ng makaagham na mga panunuri na ang Ostiya ay bahagi ng kalamnan ng pusong nagbubuhat sa isang lalaking tao na may uri ng dugong AB (napaka-karaniwan sa mga kalalakihang Hudyo).  Ang pusong kalamnan ay nabugbog at nagkapasa-pasà nang sukdulan.  Ang dugo ay nagsipagbuo sa limang mga kimpal, nagsasagisag sa limang mga sugat ni Kristo, at ang bigat ng isa sa mga kimpal ay makababalaghang tumutumbas sa bigat ng limang mga kimpal kapag pinagsama-sama!  Ang mga dalub-agham ay hindi maipaliwanag kung paano makatatagal ang laman at dugong ito nang labindalawang-daang mga taon—mandin ay kusang isang di-maipaliliwanag na himala.  Ngunit paano natin maipaliliwanag kung papaano ito nangyayari?  Tayo’y makagagawa ng pagkakaiba ng pagkakayari (isang bagay na may anyo, amoy, lasa, atbp.) sa kalamnan (kung ano talaga ito).  Noong ako’y musmos na bata, nasa loob ako ng bahay ng aking kaibigan, at nang siya’y umalis ng silid, nakakita ako ng isang galyetas na nasa plato.  Ito’y nag-anyong katakamtakam, may amoy tulad ng banilya, at kaya kumagat ako nito…at ito pala'y sabon!  Ako’y bigong-bigo!  Ngunit ito’y napangaralan ako na ang aking mga pandama ay hindi parating maaninaw ang isang bagay kung ano talaga ito.  Sa Yukaristiya, ang kalamnan ng tinapay at alak ay nagbabago sa pagiging kalamnan ng katawan at dugo (isang pamamagitang kinikilala bilang banyuhay), habang ang mga pagkakayari (ang lasa, amoy, anyo) ay nanatiling magkatulad.  Ito’y totohanang nangangailangan ng pananalig upang matanggap na si Hesus ay tunay na umiiral, pagka’t ito’y hindi makikilala ng ating mga pandama, o ito’y isang bagay na mahihinuha ng ating pangangatwiran o pananahilan.  Ngunit kung si Hesukristo ay Diyos at Siya ay hindi makapagsisinungaling, maluwag sa kalooban kong maniniwala na Siya’y hindi isang palatandaan o paglalarawan, ngunit tunay na naroroon sa Pinakabanal na Sakramento! 

Bilang isang batang babae, ginawa ko kung ano ang lahat ng mga tinedyer ay subukan upang gawin – May pakiramdam ako na ako ay naiiba sa aking mga kasamahan. Sa isan lugar sa isang daan, napagisipan ko na ang aking pananampalataya ang aking pagkakaiba. Minasama ko ang aking mga magulang sa pagbibigay sa akin ng bagay na tio na naging pagkakaiba ko. Ako ay naging rebelde at nagsimulang pumunta sa mga kasayahan, disko at panggabihan grupohan. Hindi ako nais na manalangin pa. Gusto ko lamang ang buong kagalakan ng paglalagay sa paganda sa mukha, pag dadamit ng magara, nana naginiginip sa araw tungkol sa kung sino ay magkakaroon sa mga kasayahan, sayawansa buong gabi, at higit sa lahat, lamang 'makiayon doon. ' Ngunit, sa paguwi ko ng isang gabi, habang nakaupo sa kama na nagiisa , nakaramdam ako ako ng pangungulila sa aking kalooban. Namumuhi ako sa naging ako; ito ay isan kabalintuanan na hindi ko nagustuhan kung sino ako , at ganon paman hindi ko alam kung paamo magbago at maging sarili ko. Sa isa sa mga gabing ganoon, habang umiiyak na nagiisa, naalala ko ang simpleng kaligayahan na mayroon ako ng ako ay bata ng alam ko na ang Diyos at ang aking pamilya ay mahal ako. Noon, yun ang mahalaga. Kaya, sa unang pagkakataon sa tagal ng panahon ako ay nagdasal Umiyak ako sa Kanya and hiningi ko sa Kanya na ibalik ako sa dating kaligayahan. Parang binigyan ko Siya ng ultimatum na kapag hindi Niya ipinakita and sarili Niya sa susunod na taon, hindi na ako babalik sa Kanya. Ito ay nakakatakot na dasal, ngunit ito rin ay isang mabisa. Ito ay aking dinasal at nakalimutan ko na ng husto. Ako ay ipinakilala sa Nanal na Misyon ng Pamilya, isang pamayanan na tiraha, kunng saan ppumupunta para matuto ng iyong pananampalataya at mak ilala ang Panginoon. Mayroon araw away na dasal, buhay Sakramento , madalas na kumpisal, araw araw na pagro rosaryo at pagmamasid ng Banal na Oras. Naalalako na naisisp” Ito ay sobrang pagdarsal sa isang araw!” Sa puntong iyon, hindi man lang akong makapagbigay ng limang minute sa aking araw sa Panginoon Kahit paano, ako ay nagtapos na aplayan para sa Misyon. Bawat isang araw, ako ay nauupo sa pagdarasal sa harap ng Eukaristiya Panginoon at tinatanong Siya kung sino ako at kung ano ang layunin ng aking buhay. Dahan dahan ngunit sigurado, ipinkato sa akin ng Paninoon ang Kanyang sarili sa pamamagitan ng Mga Banal na Kasulatan at sap ag gugol ng oras sa katahimikan sa Kanya .Unti unti akong nakatanggap ng pag hilom ng sugat sa aking kalooban at lumago sa pagdarasal at relasyon sa Panginoon. Simula sa pagiging rebelde babaeng tinedger na nawala sa masayahing anak ng Panginoon, ako ay nagtungo sa isang ganap na pagbabago. Oo, gusto ng Panginoon na makilala natin Siya. Ipinakikita Niya ang Kanyang sarili sa atin dahil sinasagot Niya ng tapat kada isang dasal na itaas sa Kanya.

Nabitag sa abala at mabigat na sapot ng pang-araw-araw na buhay, maaari kayang panatilihing nakaugnay ang iyong sarili sa Diyos? Kung minsan, para bang ang pananampalataya ko ay dumadanas ng kapanahunan bawat taon.  May mga panahon, ito ay namumukadkad tulad ng mga naarawang bulaklak sa tag-araw.  Ito ay kadalasan pag bakasyon.  Sa ibang panahon, ang aking pananampalataya ay parang mundong natutulog ng taglamig—tahimik, hindi namumulaklak.  Ito ay karaniwang sa taon ng pag-aaral kung kailan hindi payag ang aking talaan sa pang-araw-araw na pagsamba o pang-oras-oras na panalangin, di tulad ng mga libreng oras ng bakasyon.  Ang mga abalang buwang ito ay karaniwang ginagamit ng mga aralin, gawain, aktibidad, at oras para sa mag-anak at mga kaibigan. Ito ay madali, sa gitna ng kaguluhan at pagmamadali, hindi ibig sabihin na limutin ang Diyos kundi ang hayaang mahulog Siya sa likuran.  Maaari tayong magsimba tuwing Linggo, bigkasin ang ating pananalangin, at kahit dasalin pa ang pang-araw-araw na Rosaryo, ngunit magkahiwalay ang ating pananampalataya at ‘normal’ na buhay.  Ang relihiyon at ang Diyos ay hindi lubos na nakalaan lamang para sa Linggo o bakasyon sa tag-init.  Ang pananampalataya ay hindi isang bagay na dapat nating kapitan para lamang sa mga oras ng kagipitan o balikan nang panandalian para lamang magpasalamat at pagkatapos ay kalimutan.  Sa halip, ang pananampalataya ay dapat ding kaakibat ng bawat bahagi ng ating pang-araw-araw na buhay. Pang-araw-araw Na Pagkainip Kahit na may-ari tayo ng sarili nating bahay, manatili sa dorm ng kolehiyo, o nakatira kasama ang ating mag-anak, may ilang mga gawaing hindi natin matatakasan.  Ang mga tahanan ay dapat malinis, ang mga damit ay dapat malabhan, ang pagkain ay dapat magawa... ngayon, ang mga gawaing ito ay lahat tila nakakainip na pangangailangan—mga bagay na walang kabuluhan, ngunit kailangan pa din nating gawin ang mga ito. Inuubos pa ng mga ito ang oras na maaari sana nating magamit sa pagtuntong sa kapilya ng pagsamba  nang tatlumpung minuto o dumalo sa pang-araw-araw na misa.  Gayunpaman, kapag mayroon tayong maliliit na anak sa bahay na nangangailangan ng malinis na damit o mga magulang pauwi ng bahay matapos ang trabaho na nagnanais na makakita ng mga nilampasong sahig, ito ay hindi ang palaging makatotohanang mapamimilian. Gayunpaman, ang punuin ang ating oras sa mga pangangailangang ito ay hindi kailangang maging pagbawas ng oras ukol sa Diyos. Si Santa Teresa ng Lisieux ay kilala sa kanyang "munting pamamaraan."  Ang pamamaraang ito ay nakasentro sa maliliit na bagay na may napakalawak na pagmamahal at pakay.  Sa isa sa mga paborito kong salaysay ni Santa Teresa, isinulat niya ang tungkol sa isang palayok sa kusina na ayaw niyang hugasan (Oo, kahit ang mga Santo ay kailangang maghugas ng pinggan!).  Nabatid niyang tunay na nakayayamot ang gawain, kaya nagpasiya siyang ialay ito sa Diyos.  Tatapusin niya ang gawain nang may labis na kagalakan, nalalalamang ang bagay na tila walang kabuluhan, ay nabigyan ng pakay sa pamamagitan ng pagsasali sa Diyos sa ekwasyon.  Naghuhugas man tayo ng pinggan, nagtutupi ng labada, o nagkukuskos ng sahig, ang bawat nakakainip na gawain ay maaaring maging isang panalangin sa pamamagitan lamang ng pag-aalay nito sa Diyos. Pinalaking Kagalakan Minsan, kapag ang sekular na lipunan ay nakamasid sa relihiyosong taong-bayan, ginagawa nila ito sa pag-aakala na ang dalawang mundo ay hindi kailanman maaaring magkabangga.  Nagulat ako nang malaman kong napakadaming tao ang nag-iisip na hindi mo kayang sundin ang Bibliya at magsaya!  Ito ay maaaring hindi malayo sa katotohanan. Ilan sa mga paborito kong gawain ay kinabibilangan ng surping, pagsasayaw, pag-awit, at pagkuha ng larawan; kadamihan sa aking oras ay nakatuon sa paggawa ng mga ito.  Kadalasan, sumasayaw ako sa relihiyosong musika at gumagawa ng mga bidyo para sa Instagram na pinarisan ng mensahe ng pananampalataya sa aking pamagat .  Umawit ako sa simbahan bilang isang kantor at nais kong gamitin ang aking mga biyaya upang tahasang paglingkuran ang Diyos.  Gayunpaman, mahilig din akong gumanap sa mga palabas tulad ng The Wizard of Oz o kunan ng larawan ang mga laro ng putbol—mga sekular na bagay na nagdudulot sa akin ng malaking kagalakan.  Ang kagalakang ito ay higit na nadadagdagan kapag inialay ko ang mga gawaing ito sa Panginoon. Sa may likod ng entablado, lagi mo akong makikitang nagdadasal bago ako pumasok, nag-aalay ng pagtatanghal sa Diyos, at humihiling sa Kanya na samahan ako habang sumasayaw o umaawit.  Ang simpleng pagsasanay upang manatili sa hugis ay isang bagay na kapwa kong ikinasisiya at pinahahalagahan upang mapanatili ang aking kalusugan.  Bago ako magsimulang tumakbo, iniaalay ko ito sa Diyos. Kadalasan, sa gitna nito, inilalagay ko ang aking pagod sa Kanyang mga kamay at humihingi sa Kanya ng lakas upang tulungan akong gawin ang huling milya.  Ang isa sa aking mga paboritong paraan upang mag-ehersisyo at sumamba sa Diyos ay ang magsagawa ng maingat na paglalakad habang nagro Rosaryo, sa gayon iniehersisyo kapwa ang aking katawan at ang espirituwal na kapakanan! Sa Bawat Bagay, Kahit Saan Madalas nating nalilimutang makita ang Diyos sa ibang tao, hindi ba?  Isa sa mga paborito kong aklat ay ang talambuhay ni Mother Teresa.  Ang may-akda, si Padre Leo Maasburg, ay kakilala siya nang personal.  Naaalala niya nang minsang makita niya ito na taimtim sa paanalangin habang isang tagapagbalita ay nahihiyang sumiksik, natatakot na makagambala sa kanyang pagtanong.  Sabik malaman kung paano siya tumauli, nagulat si Padre nang makita itong lumingon sa tagapagbalita nang may saya at pagmamahal sa mukha sa halip na pagka-inis.  Nangusap siya kung paano, sa isipan nito, na ibinaling lamang niya ang kanyang pansin mula kay Hesus para kay Hesus. Sinasabi sa atin ni Hesus: “Katotohanang sinasabi ko sa inyo, nang gawin ninyo ito sa isa sa pinakahamak sa mga ito ng miyembro ng aking mag-anak, ginawa ninyo ito sa akin.” (Mateo 25:40 ).  Subalit si Hesus ay hindi lamang matatagpuan sa mahihirap o maysakit. Siya ay matatagpuan sa ating mga kapatid, ating mga kaibigan, ating mga guro, at mga katrabaho.  Sa paraang payak na pagpapakita ng pagmamahal, kabaitan, at awa sa mga nakakasalubong natin sa ating landas ay maaaring isa pang paraan upang magbigay ng pagmamahal sa Diyos sa ating abalang buhay.  Kapag gumagawa ka ng cookies para sa kaarawan ng kaibigan o kahit na lumabas ka lang para mananghalian kasama ang isang taong matagal mo nang hindi nakita, madadala mo ang pag-ibig ng Diyos sa kanilang buhay at higit pang matupad ang Kanyang kalooban. Saan Ka Man Naroroon Sa sariling nating buhay, dumadaan tayo sa iba't ibang yugto habang tayo ay tumatanda at lumalaki.  Ang pang-araw-araw na gawain ng isang pari o isang madre ay magmumukhang ibang-iba mula sa isang tapat na layko na may pamilyang aalagaan.  Ang mga pang-araw-araw na gawain ng isang mag-aaral ng mataas na paaralan ay magiging iba din sa mga nakagawian ng naturang sarili ng sila ay nasa hustong gulang na. Iyan ang napakaganda kay Hesus—sinasalubong Niya tayo saan man tayo naroon.  Ayaw Niyang iwanan natin Siya sa altar; sa tulad na paraan, hindi Niya tayo basta-basta iiwan kapag lumabas tayo sa Kanyang simbahan.  Kaya, sa halip na maramdaman na pinabayaan mo na ang Diyos habang nagiging abala ang iyong buhay, humanap ng mga paraan para anyayahan Siya sa lahat ng iyong ginagawa, at makikita mo na ang lahat ng bagay sa iyong buhay ay mapupuno ng higit na pagmamahal at panukala.

Si Father Joseph Gill ang palagian na kolumnista ng Shalom Tidings ay nagbukas ng kanyang puso upang ibahagi ang kuwento ng kanyang buhay at kung paano siya umibig Sa palagay ko ang aking bokasyon ay hindi gaanong isang pagtawag at higit pa sa isang pag-iibigan sa Isa na lumikha sa akin at iginuhit ang aking puso sa Kanya. Simula bata pa ako mahal ko na si Lord. Naaalala ko na nagbabasa ako ng Bibliya sa aking silid noong ako ay walo o siyam. Na-inspirasyon ako ng Salita ng Diyos kaya sinubukan ko pang magsulat ng sarili kong aklat ng Bibliya (hindi na kailangang sabihin hindi ito gumawa ng cut!). Pinangarap kong maging isang misyonero o martir na bukas-palad na ibigay ang aking buhay kay Kristo. at na anuman ang nangyayari sa iyong paligid makakatagpo ka ng kapahingahan at kapayapaan dahil lumalakad ka kasama ng Panginoon Ngunit pagkatapos ay ang aking mga taon ng tinedyer at ang aking pagnanasa para kay Kristo ay nabaon sa ilalim ng makamundong mga pag-aalala. Nagsimulang umikot ang buhay ko sa baseball mga babae at musika. Ang bago kong ambisyon ay maging isang mayaman at sikat na musikero ng rock o tagapagbalita ng palakasan. Tinamaan Sa Kaluluwa Mabuti na lang at hindi ako binitawan ng Panginoon. Noong labing-apat ako nagkaroon ako ng pribilehiyong maglakbay sa Roma sa isang paglalakbay kasama ang aking grupo ng kabataan. Habang nakatayo sa Colosseum naisip ko “Mahigit sa sampung libong lalaki babae at bata ang nagbuhos ng kanilang dugo para kay Kristo dito mismo sa lugar na ito. Bakit wala akong pakialam sa aking pananampalataya? Ang Sistine Chapel ay humanga sa akin—hindi dahil sa kisame kundi dahil sa sining sa dulong dingding: Ang “Huling Paghuhukom” ni Michelangelo. Doon makapangyarihang inilalarawan ang kahihinatnan ng panghabambuhay na mga desisyon: Langit at Impiyerno. Naantig ako sa aking kaluluwa na isipin na ako ay magpapalipas ng walang hanggan sa isa sa dalawang lugar na iyon naisip ko…“Saan ako patungo?” Pagbalik ko alam kong kailangan kong gumawa ng ilang mga pagbabago…ngunit maaaring mahirap gawin iyon. Nakulong ako sa maraming teenage na kasalanan at angst at drama. Sinubukan kong buong pusong bumuo ng isang buhay panalangin ngunit hindi ito nag-ugat. Hindi ko masasabing talagang nagsumikap ako para sa kabanalan. Kinailangan ng higit pang mga pagtatagpo para makuha ng Panginoon ang aking puso. Una sinimulan ng aking parokya ang Walang Hanggang Pagsamba na nagbibigay ng 24/7 na pagkakataon para sa mga tao na manalangin bago ang Eukaristiya. Nag-sign up ang aking mga magulang para sa isang lingguhang oras ng Pagsamba at inanyayahan akong pumunta. Noong una tumanggi ako; Hindi ko nais na makaligtaan ang aking mga paboritong programa sa TV! Ngunit pagkatapos ay naisip ko “Kung talagang naniniwala ako sa sinasabi ko ay pinaniniwalaan ko ang tungkol sa Eukaristiya—na ito ay tunay na Katawan at Dugo ni Hesukristo—bakit ayaw kong gumugol ng isang oras kasama Siya?” Kaya nag-aatubili nagsimula akong pumunta sa Adoration…at nahulog ako sa Kanya. Ang lingguhang oras na iyon ng katahimikan Banal na Kasulatan at panalangin ay humantong sa isang pagsasakatuparan ng personal marubdob na pag-ibig ng Diyos para sa akin...at sinimulan kong hangarin na ibalik ang pag-ibig na iyon sa buong buhay ko. Tanging Tunay na Kaligayahan Sa mga oras ding iyon pinangunahan ako ng Diyos sa ilang mga retreat na lubhang nakapagpabago. Ang isa ay isang Katoliko pampamilya na kampo ng tag init na tinatawag na Catholic Family Land sa Ohio. Doon sa unang pagkakataon nakakita ako ng mga batang kaedad ko na may malalim na pagmamahal kay Hesus, at napagtanto ko na posible (at magaling din) na magsikapng kabanalan sa isang batang tao. Pagkatapos ay nagumpisa akong dumalo ng mga pamamahinhang Gawain sa katapusan ng linggopara samga kalalakihan sa mataas na paaralankasama ng mga Lehiyonaryo ni Kristo, at marami akong naging kaibigan na ang pagibig sa kay Kristo ay suportado sang aking spiritual na paglalakbay Sa katapusan , bilang nasa nakakatanda saataas na paaralan, nag umpisa akong kumuha ng mga klase sa isang local na kumonidad na kolehiyo..Hanggang noon, ako ay sa bahay nag aaral, kaya ako ay mas nasusukluban, Ngunitm sa klase sa kolehiyo, nakatagpo ako ng isang ateista na propesor at isang makasriling kamag aral ma ang buhay ay naka tuon sa susunod na kasayahan, sa susunod na sahod at susunod na pakikipag samahan. =Ngunit, napuna ko na sila ay hindi masaya. Sila ay parating nagsisikap sa susunod na kasiya siyang bagay, hindi nabubuhay para sa ibang bagay na hindi para kanilang sarili. Napagtanto ko na ang tunay na kaligayahan ay ialay ang iyong buhay para saa kay Kristo. Simula noon, alam kong ang buhay ko ay dapat para sa Panginoon Hesus. Nag umpisa ako ng pag buo sa Franciscan University at dumalo sa seminary sa Mount St. Mary’s in Maryland. Ngunit kahit na ako ay isang pari, ang paglalakbay ay nag papatuloy. Araw araw ang Panginoon ay nag papakita ng ebidensya ng Kanyang pagmamahal at binibigay ang daan para sa mas maging malalim sa Kanyang puso. Ito ay aking dasal na lahat kayo, mga matalik na taga pagbasa ng Shalom Tidings, na makita Ninyo ang pananampalaya na isang radikal , magandang pakikipag ibigan sa pinaka “ Tagapagmahal ng ating kaluluwa”!

Sa gulang na dalawampu, nawala ni Antonio ang kanyang mga magulang at naiwanan ng malaking pamana at ang tungkulin na alagaan ang kanyang babaeng kapatid. Sa loob ng parehong panahon, si Antonio ay nagkataong narinig ang isang pagbasa mula sa Ebanghelyo ni Mateo, na sinasabihan ang isang mayamang binata, “Kung nais mong maging lubos, humayo ka at ipagbili ang lahat ng iyong pag-aari at ialay mo sa mga kapus-palad.” Naniniwala si Antonio na siya ang yaong mayamang binata. Nang daglian, ipinamigay niya ang karamihan ng kanyang ari-arian, ipinagbili niya halos lahat ng iba pang bagay, at ipinanatili lamang kung ano ang kinakailangan para sa kanyang sarili at kanyang babaeng kapatid. Ngunit hindi yaon ang kung anong ganap na ipinag-utos ng Panginoon! Hindi nagtagal, si Antonio ay nasa Misa muli at narinig ang sipi ng Ebanghelyo, “Huwag mong ikabalisa ang bukas; ang bukas ay bahala sa kapakanan nito” (Mateo 6:34). Muli, nalaman niyang nakikipag-usap si Hesus sa kanya nang tuwiran, kaya ipinamigay niya kahit ang munti na kanyang naipon, ihinabilin niya ang kanyang babaeng kapatid sa ilang banal na mga babae, at pumasok sa disyerto upang mamuhay ng pagdaralita, pag-iisa, panalangin, at pagpepenitensiya. Sa malupit na kapaligiran ng yaong disyerto, sinalakay siya ng diyablo nang di-mabilang na mga paraan na nagsasabing “Isipin mo ang tungkol sa lahat ng mga mabuting nagawa mo sana sa yaong pera na iyong ipinamigay!” Si Antonio ay nilabanan nang buong tatag sa panalangin at pagpepenitensiya ang diyablo at kanyang mga pagpapakita. Marami ang nabighani sa kanyang talino, at hinimok niya sila na hangarin ang pagkakait sa sarili at ang buhay ng ermitanyo. Hindi kataka-taka na pagkalipas ng kanyang pagpanaw siya’y naging San Antonio na Dakila o San Antonio ng Disyerto, ang ama ng Kristiyanong Monastisismo. Minsan isang kapatid ay tumalikod sa mundo at inialay ang mga kalakal niya sa mga dukha, ngunit nagtago siya ng kaunti para sa pansarili niyang gastos. Humayo siya upang makita si Aba Antonio. Nang isinalaysay niya ito, ang matandang lalaki ay tumugon sa kanya, “Kung nais mong maging monghe, pumunta ka sa nayon, bumili ka ng karne, takpan mo ang iyong hubad na katawan nito at pumunta ka dito nang ganyan.” Ginawa ito ng kapatid, at pinunit ng mga aso at mga ibon ang kanyang laman. Pagbalik niya ay tinanong siya ng matanda kung sinunod niya ang kanyang payo. Ipinakita niya sa kanya ang sugatang katawan niya, at sinabi ni San Antonio, “Yaong mga tumalikod sa mundo ngunit nais na magmay-ari ng bagay para sa kanilang sarili ay nasugatan sa ganitong paraan ng mga demonyo na nakikipagdigma sa kanila.”

“Ako ay isang Katoliko at ako ay mamamatay para sa Diyos na may kusa at handa na puso. Kung mayroon akong isang libong buhay, iaalay ko silang lahat sa kanya.” Ito ang namamatay na mga salita ng isang tao na natagpuan ang kanyang sarili sa isang sitwasyon kung saan maaari niyang piliin kung mabubuhay o mamamatay. Si Lorenzo Ruiz ay ipinanganak sa Maynila noong 1594. Ang kanyang ama na Intsik at ina na Pilipino ay parehong Katoliko. Lumaki siya sa isang edukasyon Dominikano, nagsilbi bilang isang altar boy at sakristan, at kalaunan ay naging isang propesyonal na kaligrapo. Isang miyembro ng Confraternity ng Most Holy Rosary, nagpakasal si Lorenzo at nagkaroon ng dalawang anak na lalaki sa kanyang asawang si Rosario. Noong 1636, nagkaroon ng trahedya ang kanyang buhay. Maling inakusahan ng pagpatay, humingi siya ng tulong sa tatlong paring Dominikano na malapit nang magmisyon sa Japan, sa kabila ng malupit na pag-uusig sa mga Kristiyanong nagaganap doon. Walang ideya si Lorenzo hanggang sa sila ay tumulak na ang grupo ay patungo sa Japan at ang panganib na naghihintay doon. Sa takot na gagamitin ng Espanya ang relihiyon para salakayin ang Japan gaya ng kanilang paniniwalang ginawa nila sa Pilipinas, mahigpit na nilabanan ng Japan ang Kristiyanismo. Ang mga misyonero ay hindi nagtagal ay natuklasan, ikinulong, at dumanas ng maraming malupit na pagpapahirap na kinabibilangan ng pagkakaroon ng napakaraming tubig sa kanilang lalamunan. Pagkatapos, ang mga sundalo ay humalili sa pagtayo sa isang tabla na inilagay sa tapat ng kanilang mga tiyan, na pinipilit ang tubig na umagos nang marahas mula sa kanilang mga bibig, ilong, at mga mata. Sa wakas, sila ay ibinitin nang patiwarik sa ibabaw ng isang hukay, ang kanilang mga katawan ay mahigpit na nakatali sa mabagal na sirkulasyon, pahabain ang sakit, at antalahin ang kamatayan. Ngunit ang isang braso ay palaging naiiwan, kaya ang biktima ay maaaring magsenyas ng kanyang layunin na umatras. Maging si Lorenzo o ang kanyang mga kasama ay hindi umamin. Sa katunayan, lumakas ang kanyang pananampalataya nang tanungin siya ng mga mang-uusig sa kanya at nagbabanta ng kamatayan. Ang mga banal na martir ay nakabitin sa ibabaw ng hukay sa loob ng tatlong araw. Noon, patay na si Lorenzo at pinugutan ng ulo ang tatlong pari na nabubuhay pa. Ang isang mabilis na pagtalikod sa kanilang pananampalataya ay maaaring makapagligtas ng kanilang buhay. Ngunit sa halip, pinili nilang mamatay na may suot na korona ng martir. Nawa'y maging inspirasyon natin ang kanilang kabayanihan na ipamuhay ang ating pananampalataya nang may tapang at walang kompromiso.

Kapag sa araw na ito’y malinanaw na narinig mo ang nais na ipagawa sa iyo ng Diyos… gawin mo ng totohanan!  “Maging monghe ka muna.”  Yaon ang mga salitang natanggap ko mula sa Diyos noong ako’y may sari-saring mga plano at mga ninanais na  inaakala ng isang karaniwang may dalawampu't-isang taóng gulang.  Ako’y may mga plano na makatapos ng kolehiyo sa loob ng isang taon.  Mga planong maglingkod sa kabataang ministeryo, habang naghahanap-buhay bilang stuntman sa Hollywood.  Ako’y nangarap na maaaring makalipat sa Pilipinas isang araw, at maggugol ng maikling panahong namumuhay kasama ng mga katutubo sa isang isla.  At mangyari pa, ang pag-aasawa at mag-anak ay may malakas na panawagan.  Itong mga adhikain na kabílang ng iba pa, ay nasuplong nang madalian noong ibinigkas ng Diyos yaong apat na mga diwang hindi mapagkakamalian.  May iilang mga masusugid na Kristiyano ang nagpakita ng pagkahili nang isinalaysay ko ang tungkol sa kung paano ipinatunay ng Diyos ang Kanyang loob na maliwanag para sa aking buhay.  Madalas nilang sabihin, “Sana naman na makikipag-usap ang Diyos sa akin sa ganyang paraan.”  Bilang tugon dito, minimithi kong mag-alay ng ilang linaw sa kaparaanan ng pananalita ng Diyos hinggil sa aking sariling karanasan. Ang Diyos ay hindi magsasalita hanggang tayo'y handang marinig at tanggapin ang kailangan Niyang sabihin.  Ang kailangan Niyang sabihin ay maaaring makapagtiyak ng kung gaano kahabang panahon ang nararapat bago tayo maging handa.  Hanggang sa maririnig at matatanggap natin ang diwa ng Diyos, Siya ay maghihintay lamang; at ang Diyos ay makapaghihintay ng napakahabang panahon, tulad ng paglalarawan sa talinhaga ng Alibughong Anak na Lalaki.  Higit na mahalaga, ang mga naghihintay sa Kanya ay kinaluluguran sa buong Kasulatan.  Dapat kong pasimulan ang panawagan kong maging monghe kasama ng mga detalya kung paano nagsimula ang talagang pagtawag sa akin, nang sinimulan kong magbasa ng Mga Ama ng Simbahan bilang isang nagbibinata, o higit na tama, nang sinimulan kong basahin ang Bibliya bawa’t araw.  Sa pagtatag nitong mga detalya, nagpapakita na inabot ng pitong taon ang pag-aninaw bago ako nakatanggap ng apat lamang na diwa mula sa Diyos. Pagbubungkal sa mga Aklat Kinasuklaman ko ang magbasa bilang isang bata.  Umuupo sa loob ng masukal na silid na may aklat nang maraming oras sa katapusan ay walang saysay kapag ang walang katapusang pakikipagsapalaran ay nakalahad lamang sa labas ng aking pinto.  Bagaman, ang kahalagahan na basahin ang aking Bibliya bawa’t araw ay nagbigay ng di-malulutas na suliranin.  Bawa’t Ebanghelista ay alam na sinomang Kristiyano na hinahayaan na magtipon ng alikabok ang Mabuting Aklat ay hindi masyadong Kristiyano.  Ngunit paano ako makapag-aaral ng Banal na Kasulatan bilang isang taong kinaaayawan ang pagbabasa?  Dahil sa pagpukaw at halimbawa ng isang pangkabataang paroko, ipinagngalit ko ang aking mga ngipin at ihinanda ang sarili ko sa tungkuling paglamayan ang Diwa ng Diyos bawa’t aklat sa bawa’t pagkakataon.  Sa pagbasa ko nang higit ay lalo akong nagsimulang magkaroon ng mga tanong.  Ang higit na mga tanong ay ipinadpad ako sa pagbasa ng lalong maraming aklat para sa lalong maraming sagot. Ang mga binatilyo ay likasang masisisidhi.  Ang pananalimuot ay isang bagay na kanilang natututunan sa buhay pagkaraan ng panahon, na kung bakit ang mga Ama ng Simbahan ay iniwan akong sukdulang mapag-ibig bilang isang binata.  Si San Ignacio ay hindi mapanalimuot.  Si Orihen ay hindi pinado.  Ang mga Ama ng Simbahan ay masidhi sa bawa’t pag-uunawa, itinatakwil ang mga makamundong ari-arian, mananatili sa disyerto, at kadalasan ay ihinahabilin ang kanilang buhay para sa Panginoon.   Bilang isang binatilyong may mga pagyukod sa kasukdulan, wala akong natagpuang sinoman na makapagtutunggali sa mga Ama ng Simbahan.  Walang manlalaban na may MMA o lahukang sining ng pandirigma ay makahahalintulad kay Perpetua.  Walang surfer o manlalaro ng mga alon sa dagat ay higit na mapaghamon kaysa sa Pastol ng Hermas.  At mangyari pa, ang mga unang radikal na ito’y walang ibang inatupag kundi tularan ang buhay ni Kristo ayon sa pagbatay sa Bibliya.  At saka, lahat ay napagkasunduan na isabuhay ang pagkasoltero at pagdidilidili.  Ang kabalighuan ay kapuna-puna sa akin.  Bilang sukdulan tulad ng mga Ama ng Simbahan ay nangangailangan ng pamumuhay na, sa ibabaw, nagpapakitang may pagkamakamundo.  Higit na mga tanong na mapagmumunimunihan. Sumusumbat Nang nalalapit na ang pagtatapos, ako’y napag-alinlanganan ng dalawang mga inaalok na hanapbuhay na magpapasya ng pag-anib sa isang sekta, gayon na rin ang mapipiling samahan para sa karagdagang pag-aaral pagkatapos ng kolehiyo. Nang panahong yaon, ang aking Anglikanong pari ay nagpayo na isangguni ang bagay sa Diyos sa pananalangin.  Kung papaano ko dapat Siyang paglingkuran ay Kanyang huling kapasyahan, hindi akin.  At anong mabuting pook upang maaninaw ang ang loob ng Diyos na higit pa sa isang monasteryo?  Sa Linggo ng Pagkabuhay, isang babae na noon ko lamang nakita ay lumapit sa akin sa Monasteryo ng San Andres, na nagsabing “Ipinagdarasal kita, at mahal kita.”  Matapos tanungin ang ngalan ko, pinayuhan niya akong basahin ang unang kabanata ni Lukas, at nagsabing “ito’y matutulungan kang matiyak ang iyong tawag.”  Pinasalamatan ko siya nang magiliw, at isinagawa ang bagay ayon sa kanyang bilin.  Sa pag-upo ko sa damuhan ng kapilya habang binabasa ang tungkol sa pinagmulan ng salaysay ni San Juan Bautista, napuna ko ang maraming pagtutulad ng aming mga buhay.  Hindi ako magpapagala-gala sa lahat ng mga detalye nito.  Ang masasabi ko lamang ay ito ang pinakamatalik na karanasan na nagkaroon ako na kaugnay ang Diwa ng Diyos.  Tila ay nadama ko na ang berso ay isinulat para sa akin sa tagpong yaon. Pinanatilihan kong magdasal at maghintay para sa tagubilin ng Diyos sa madamong hardin.  Pamamatnugutan Niya na ba ako na tanggapin ang tungkulin sa Newport Beach, o ang dating gawi sa San Pedro?  Lumipas ang mga oras habang nagtiyaga akong makinig.  Di-umano, isang hindi inaasahang tinig ang pumasok sa aking isip; “Maging monghe ka muna.”  lto'y nakatutulala, pagka't hindi ito ang sagot na hinahanap ko.  Ang pagpasok sa isang monasteryo pagkaraan ng pagtatapos ay ang huling bagay sa aking isip.  Bukod pa rito, ako’y nagkaroon ng masigla at makulay na buhay.  Ako’y nagmatigas na itulak ang tinig ng Diyos sa tabi, iniuugnay Ito bilang isang ilang na palagay na pumaibabaw mula sa aking malalim na kamalayan.  Sa pagbalik ko ng pagdarasal, nakinig ako para sa Diyos upang magawa ang Kanyang loob na malinaw sa akin.  Pagkatapos, isang pangitain ang bumihag sa aking isip; tatlong tigang na mga ilogan ay lumitaw.  Kahit papaano, nalaman kong ang isa ay ipinakikita ang San Pedro na aking bayan, ang isa pa ay ipinakikita ang Newport, ngunit ang ilog sa gitna ay isinagisag ang pagiging monghe.  Laban sa aking kalooban, ang ilog sa gitna ay nagsimulang umapaw ng putting tubig.  Ang nakita ko ay lubos na wala sa aking pagpigil; hindi ko ito maiwaglit sa aking paningin.  Sa tagpong ito, ako’y naging takót.  Maaaring ako’y nababaliw, o ang Diyos ay tinatawag akong sa isang bagay na hindi inaasahan. Hindi Maipagkakaila  Ang kampana ay kumalembang habang pumapatak ang mga luha sa aking pisngi.  Ito ang oras ng mga Pagdarasal tuwing takipsilim.  Ako’y humilatod patungo sa kapilya kasama ng mga monghe.  Sa pag-awit namin ng mga Salmo, ang pagtangis ko ay hindi na mapigilan sa paglaganap.  Hindi ko na kayang sumabay sa pag-awit, ginunita ko ang dama ng pagkapahiya tungkol sa panggugulo na ako’y maihahalintulad.  Sa pagpila ng mga kapanalig sa paglabas nang isahan, nanatili ako sa loob ng kapilya. Nakadapa sa harap ng altar, nagsimula akong tumangis nang lalo pa sa nagawa ko na sa tanang buhay ko.  Ang kakaibang dama ay ang buong kakulangan ng damdamin upang saliwan ang pananangis.  Wala ni kalungkutan o galit, ngunit mga paghagulgol lamang.  Ang isang paliwanag lamang na maipapalagay kosa pagbuhos ng mga luha at anupanan, ay ang dampi ng Banal na Ispirito.  Hindi maipagkakaila na ang Diyos ay tinatawag ako sa buhay ng monghe.  Ako’y natulog nang gabing yaon na may mga matang namumugto ngunit may kapayapaan na kaalaman ng daan ng Diyos para sa akin.  Nang sumunod na umaga nangako ako sa Diyos na sundin ang Kanyang anyaya, tinatahak ang pagiging monghe bilang pinakauna sa lahat. Ako’y Hindi Pa Tapos? Bagama’t ang Diyos ay kadalasang  maagap, tulad ng pagsama kay Moises sa Bundok ng Sinai o kay Elias sa Bundok ng Carmel, madalas kaysa hindi, ang Kanyang mga diwa ay wala sa panahon.  Hindi natin mapaghahaka na sa pagpapaliban ng ating mga buhay, ang Diyos ay sapilitang magsasalita. Siya’y hindi maaaring mapagmanduhan ni katiting.  Kaya naman, tayo’y napapasubo na lamang na ipagpatuloy ang ating palasak na mga tungkulin hanggang Siya’y halos na malimutan natin—dito ay kung kailan Siya magpapakita.  Ang binatang si Samuel ay narinig ang tinig ng Diyos noong si Samuel ay tunay na tinutupad ang kanyang arawing mga (pangkalupaang) tungkulin, tulad ng paniniyak na ang kandila ng tabernakulo ay laging may tanglaw.  Mayroong mga bokasyon na nasa loob ng mga bokasyon; mga tawag na nasa loob ng mga tawag.  Mangyari, ang isang mag-aaral ay maaaring marinig nang napakalinaw ang Diyos na magsalita sa gitna ng pagharap sa kanyang suliranin sa alhebra.  Ang mag-isang inang magulang ay maaaring makatanggap ng salita sa Diyos habang tahimik na nakaupo sa trapiko ng malawak na daan ng 405.  Ang paksa ay dapat laging nakatingin at naghihintay, pagka’t hindi natin malalaman kung kailan magpapakita ang Panginoon.  Ito’y itinataas ang tanong:  Bakit ang salitang mula sa Diyos ay napakadalang at hindi matiyak? Binibigyan lamang tayo ng Diyos ng sapat na dami ng kaliwanagan na kailangan natin upang sundin Siya; walang labis.  Ang Ina ng Diyos ay tumanggap ng diwa na hindi nangangailangan ng linaw.  Ang mga propeta, na palaging nakatatanggap ng mga pagpapahayag mula sa Kanya, ay madalas na nalilito.  Si Juan Bautista, ang unang nakakilala sa Mesias, ay hinulaan ang sarili pagkalipas nito.  Kahit ang mga disipulo, ang pinakamalapit na kamag-anakan ni Jesus, ay palaging naguguluhan sa mga salita ng ating Panginoon.  Ang mga nakaririnig na magsalita ang Diyos ay napag-iiwanan ng lalong maraming tanong, hindi mga sagot.  Sinabihan ako ng Diyos na maging monghe, ngunit hindi Niya sinabi kung papaano o saan.  Kalabisan sa kabuuan ng aking sariling bokasyon ay ipinaubaya Niya sa akin upang alamin ko.  Ito’y inabot ng apat na taon bago napagtanto ko ang aking tawag; apat na taon (sa loob nito ay labing-walong mga monasteryo ang dinalaw ko) bago ako nabigyan ng pahintulot na pumasok sa San Andres.  Kalituhan, pag-aalinlangan, at pangalawang paghula, ay bahaging lahat ng mahabang paraan ng  pag-aninaw.  Bukod doon, ang Diyos ay hindi tumutugon sa loob ng kapatlangan.  Ang Kanyang mga diwa ay napangungunahan at nasusundan ng mga salita ng mga iba.  Ang pangkabataang paroko, ang Anglikanong pari, ang oblate ng San Andres—ang mga ito ay kumilos bilang mga basalyo.  Pagpapakinig sa kanilang mga salita'y makabuluhan bago ako makatanggap ng mga nagmula sa Diyos. Ang bokasyon ko ay nananatiling kulang.  Ito pa rin ay dapat na matuklasan, mandin ay dapat na mapagtantuhan bawa’t araw.  May anim na mga taon na ngayon ang pagiging monghe ko.  Sa taon lamang na ito ay ang pagpahayag ko ng mataimtim na mga panata.  Maaaring sabihin ng isa na nagawa ko na ang pinagagawa sa akin ng Diyos.  Mangyari man ito, ang Diyos ay hindi pa tapos sa pagsasalita.  Hindi Siya tumigil sa pananalita matapos ang unang araw ng Paglikha, at hindi Siya titigil hanggang mabuo ang Kanyang dakilang likha.  Sinong nakaaalam kung ano ang Kanyang sasabihin o kung kailan Siya tutugon nang muli?  Ang Diyos ay may kasaysayan ng pagkakaroon ng mga napaka-katakatakang sinasabi.  Ang ating bahagi ay magmasid at maghintay para sa anumang mayroon Siya na maibabahagi.